بهترین جراح تومور مغزی و نخاعی مشهد با پیشرفته ترین تجهیزات

تخصص و دانش علمی: جراحان مغز و اعصاب باید دوره‌های تخصصی طولانی را گذرانده و سوابق علمی و پژوهشی معتبر داشته باشند. دکتر فرهاد کرمیان بهترین جراح مغز و اعصاب در مشهد، با تحصیلات برجسته در دانشگاه‌های علوم پزشکی شهید بهشتی و مشهد، نمونه‌ای از این تخصص است.
تجربه عملی:تجربه انجام هزاران جراحی موفق تومور مغزی و مهارت در تشخیص دقیق با فناوری‌های پیشرفته، طراحی برنامه درمانی کامل و انجام جراحی‌های حساس از اهمیت بالایی برخوردار است.
به‌روز بودن: مطالعه مداوم و استفاده از نوین‌ترین متدها و تجهیزات پزشکی برای ارائه بهترین درمان ضروری است.
دقت و حساسیت: جراح باید با مهارت بالا و دقت فراوان از آسیب به بافت‌های سالم جلوگیری کند.
تسلط بر فناوری‌های پیشرفته: کار با سیستم‌های هدایت جراحی، مانیتورینگ، جراحی میکروسکوپی و ابزارهای روباتیک به افزایش ایمنی و دقت کمک می‌کند.
مهارت‌های حل مسئله و تصمیم‌گیری: توانایی تجزیه و تحلیل سریع شرایط و اتخاذ تصمیمات حیاتی در جراحی‌های پیچیده حیاتی است.
توانایی‌های ارتباطی و همدلی: ارتباط موثر و حمایت از بیماران و خانواده‌ها قبل و بعد از جراحی اهمیت دارد.
همکاری تیمی: جراحی تومور مغزی به همکاری تیمی بین متخصصان مختلف نیاز دارد تا بهترین نتیجه حاصل شود.
معیارهای اخلاقی: تعهد به مراقبت پس از جراحی و اولویت دادن به سلامتی و رضایت بیمار از اصول اخلاقی مهم است.
امکانات بیمارستان: وجود تجهیزات پیشرفته و استانداردهای مناسب در بیمارستان، معیار مهم انتخاب محل جراحی است.

سردرد: سردردهای مداوم و شدید، مخصوصاً در تومورهای مغزی شایع است و گاهی نیازمند جراحی اورژانسی می‌شود.
اختلالات بینایی: تاری، دوبینی یا کاهش دید ناشی از افزایش فشار داخل جمجمه، بیشتر در تومور مغزی دیده می‌شود.
اختلالات حرکتی و عضلانی: ضعف، بی‌حسی، اختلال در تعادل و مشکلات حرکتی در هر دو نوع تومور شایع است.
تشنج: تشنج‌های ناگهانی و متکرر معمولاً در تومورهای مغزی رخ می‌دهد.
مشکلات شناختی و رفتاری: فراموشی، کاهش تمرکز، تغییرات شخصیتی و اضطراب اغلب مربوط به تومور مغزی است.
مشکلات گفتاری: اختلال در گفتار بیشتر در تومور مغزی دیده می‌شود.
تهوع و استفراغ: به خصوص در تومور مغزی به دلیل افزایش فشار مغز شایع است.
درد: درد موضعی در ناحیه گردن یا کمر نشانه‌ای از تومور نخاعی است.
اختلالات حسی: تغییر حس لامسه، درد یا بی‌حسی در هر دو نوع تومور ممکن است مشاهده شود.
اختلال در کنترل ادرار و مدفوع: بیشتر در تومورهای نخاعی شایع است.
اختلالات خواب: مشکلات در الگوی خواب ممکن است در هر دو نوع تومور وجود داشته باشد.

تاریخچه بالینی و معاینه فیزیکی: بررسی دقیق علائم و شرح حال بیمار توسط جراح متخصص.
تصویربرداری پیشرفته:
MRI: تصویربرداری دقیق مغز یا نخاع با میدان مغناطیسی.
سی‌تی اسکن: تصاویر با پرتوهای ایکس از ساختارهای داخلی.
PET اسکن: بررسی فعالیت متابولیک تومور.
آنژیوگرافی (برای تومور مغزی): بررسی عروق و جریان خون تومور.
بیوپسی: نمونه‌برداری از تومور برای تعیین نوع و درجه آن.
نقش جراح: تشخیص دقیق و سریع با استفاده از فناوری‌های تصویربرداری برای تعیین برنامه درمانی مناسب.
برنامه درمانی: تصمیم‌گیری در مورد جراحی، رادیوتراپی، شیمی‌درمانی یا ترکیبی از آن‌ها.
همکاری تیمی: همکاری جراح، رادیولوژیست، پاتولوژیست و نروآنکولوژیست برای درمان جامع بیمار.

رشد سریع تومور و علائم شدید: زمانی که تومور به سرعت رشد می‌کند و علائم ناتوان‌کننده‌ای مانند سردردهای مداوم و شدید، تشنج‌های غیرقابل کنترل، تهوع، استفراغ، اختلالات بینایی و مشکلات عصبی ایجاد می‌کند. در این موارد، ممکن است نیاز به جراحی اورژانسی باشد.
نوع تومور و پتانسیل گسترش: اگر تصویربرداری‌های پزشکی مانند MRI یا CT Scan نشان‌دهنده تومور بدخیم یا سرطانی باشند که برای جلوگیری از گسترش آن به سایر بخش‌ها، نیاز به حذف فوری دارند.
تشخیص و نمونه‌برداری (بیوپسی): در برخی موارد، جراحی به منظور برداشتن قسمتی از تومور برای بیوپسی انجام می‌شود تا نوع و درجه دقیق تومور تعیین گردد.
تشدید علائم: اگر علائم به طور پیوسته بدتر شده و زندگی روزمره بیمار را به شدت تحت تأثیر قرار دهد.
عدم پاسخ به درمان‌های دیگر: زمانی که درمان‌های غیرجراحی مانند شیمی‌درمانی یا رادیوتراپی تأثیر مطلوبی نداشته‌اند، جراحی ممکن است بهترین گزینه باشد.
موقعیت تومور: اگر تومور در مکانی قرار داشته باشد که به راحتی قابل دسترسی و جراحی باشد، احتمال موفقیت جراحی بیشتر خواهد بود.

تشخیص دقیق تومور: نمونه‌برداری (بیوپسی) برای تعیین نوع و درجه تومور و برنامه‌ریزی درمان مناسب.
حذف کامل یا کاهش اندازه تومور با حداقل آسیب به بافت‌های سالم اطراف. در مواردی که برداشتن کامل امکان‌پذیر نیست، کاهش حجم تومور برای افزایش اثربخشی درمان‌های مکمل مانند پرتودرمانی یا شیمی‌درمانی انجام می‌شود.
کاهش علائم و بهبود کیفیت زندگی: کاهش فشار ناشی از تومور و کنترل علائمی مانند درد، ضعف عضلانی، مشکلات حرکتی، اختلالات عصبی و سایر علائم مرتبط.
ایجاد دسترسی برای درمان‌های مکمل: فراهم کردن شرایط برای انجام درمان‌های دیگر مانند رادیوتراپی، شیمی‌درمانی یا جراحی‌های پیشرفته‌تر.
پیشگیری از گسترش تومور: حذف تومورهای بدخیم یا در حال رشد سریع برای جلوگیری از آسیب بیشتر به مغز یا نخاع و بهبود عملکرد سیستم عصبی.

با این حال، همه بیماران مبتلا به تومور نیاز به جراحی ندارند. تصمیم‌گیری برای جراحی به عوامل مختلفی بستگی دارد، از جمله:
نوع تومور: برخی تومورها خوش‌خیم هستند و می‌توانند با مانیتورینگ منظم و پیگیری دقیق کنترل شوند.
اندازه و محل قرارگیری تومور: اگر تومور در مناطق حساس یا عمقی مغز یا نخاع قرار داشته باشد که دسترسی جراحی دشوار یا پرخطر است، ممکن است جراحی توصیه نشود.
وضعیت کلی سلامت بیمار: برای بیماران مسن‌تر یا افرادی با شرایط پزشکی پیچیده، جراحی ممکن است به دلیل خطرات بی‌هوشی و عوارض پس از عمل، توصیه نشود. در چنین شرایطی، درمان‌های جایگزین مانند رادیوتراپی، شیمی‌درمانی یا درمان‌های هدفمند ممکن است انتخاب شود.

انتخاب روش جراحی بستگی به اندازه و محل تومور دارد و نیازمند تسلط جراح بر تفسیر نتایج تصویربرداری مانند MRI و CT Scan است.
کرانیوتومی (برای مغز) یا لامینوتومی/لامینکتومی (برای نخاع): در کرانیوتومی بخشی از جمجمه برداشته می‌شود و در جراحی نخاعی، بخشی از استخوان‌های مهره (لامینا) برداشته می‌شود تا به تومور دسترسی پیدا شود.
جراحی بیدار: معمولاً برای تومورهای مغزی در نواحی حیاتی استفاده می‌شود و در جراحی نخاعی کمتر رایج است.
جراحی آندوسکوپی: این روش بیشتر در تومورهای مغزی قابل استفاده است، ولی تکنیک‌های حداقل تهاجمی در جراحی نخاع نیز در حال توسعه است.
بیوپسی: نمونه‌برداری از تومور برای تعیین نوع و درجه، در هر دو نوع تومور مغزی و نخاعی کاربرد دارد.
میکروسرجری: استفاده از میکروسکوپ جراحی برای دقت بالاتر و حفظ بافت‌های سالم در هر دو نوع جراحی مهم است.
جراحی استریوتاکتیک روباتیک: فناوری روباتیک برای افزایش دقت در هر دو جراحی به کار می‌رود.
فناوری‌های مکمل:
سیستم‌های هدایت جراحی و مانیتورینگ داخل عمل برای افزایش دقت و ایمنی.
تصویربرداری‌های پیشرفته مانند MRI و CT Scan برای بررسی ساختارهای مغز یا نخاع و برنامه‌ریزی درمانی.
ابزارهای روباتیک و لیزر برای بهبود کیفیت جراحی.